gedichten

`Beginnende duinen op Ameland` `Met zuidenwind en lage zon is het zo stil zo bovenmenselijk rustig` `De zee ver weg is een azuren streep gouden helm maakt nauwelijks geluid.` `Vogels roepen elkaar` `'t is eind oktober`			geen treinen er rijden vandaag geen treinen door de stad. het ijzer-op-ijzergebonk gaat niet door je gedachten en ook niet langs de rand ervan. het is vandaag een geluid van niets. van verwachting van zoeken waar of het is. je hoort de merel en kinderen 'n brommer niets
	De lucht is een drama. In het westen een roestig oranje boven ons hoofd het blauw en het grijs. Tussen haar en mij ligt een braakland. Zij zegt over haar jappenkamptijd -ze was acht, ze was negen, ze werd tien daarna elf - Ik was vooral bang bang bang.
`In de man die sterven gaat klapwiekt de geest` `op` `op` `op`			`Ik zwom 's avonds in zee met de zon met de maan. Het strand was verlaten, verlaten? wat was niet allemaal daar ! het zand en het zachte het licht en de wolken, geen wind nee geen mensen maar verder?` `De lucht die daar hing was doorzichtig toch melk en zo zilt en zo zilverachtig. In de verte waren de wolken wat roze de zon ging daar onder..` `Ik stapte in blauw, in wit blauw paars licht roze zacht water,dat rustig aan kwam rollen, me zacht omduwde mee met me speelde of nee, ik met haar.` `De maan scheen wit zilver vlak boven de duinrand en niemand, geen mens nee, behalve ikzelf die mij zag lopen, zag lopen terug naar mijn kleren mij toch schielijk weer aan zag kleden en naar boven zag gaan.`
het dooit de sneeuw knerpt nog wel onder je schoenen, maar vaal wordt hij grauw als de lucht.
		`zij ligt als een kroonjuweel als een strijdappel tussen haar twee beste mannen` `af en toe glijdt er een glimlach over haar gelaat` `maar haar mond blijft tot het einde toehermetisch gesloten`
	`op een boerderij` `hier geboren en altijd gebleven ouders vijftien jaar geleden op deze plek gestorven toen getrouwd twee zoons gekregen,` `deze bemoeien zich niet met hun oude, stervende en hallucinerende vader, die de hele nacht de gordijnen wijd open wil hebben aan het vechten is met pinguïns naar huis wil`
november een paar piepkleine pimpelmeesjes vermommen zich kortstondig als rondvliegende beukenblaadjes of was ’t omgekeerd?			ik zag gisteren je broer; de man met het verweerde gezicht de blauwogige! de blondharige! zitten onder de wilhelminabrug
		nooit hoor je gerucht of zie je beweging als je langs het bejaardenhuis gaat, maar op een zomerse dag -de ramen staan open, klinkt er opeens babygehuil.
spoorwegovergang 1032 paasmorgen we praten en wachten met een paar kleine kinderen bij de stille spoorwegovergang “komt er nog een trein?” en dan komt er een trein de spoorbomen gaan al dicht “laten we gaan zwaaien misschien toetert de treinmachinist wel” we zwaaien de machinist toetert zachtjes wat waren wij nog lange tijd blij
		zo klaar is je blik zo open zo zonder enkel oordeel meer en al weet ik je gaat binnenkort en voorgoed zeg je en je lacht met een oog: wie weet tot ziens
	mijn onlangs overleden buurvrouw -ze kreeg heel weinig bezoek- vond zo’n vliegje dat overal op ging zitten gezellig. ik had ook zo’n vliegje, probeerde tevergeefs hem in een klap naar de andere wereld te helpen totdat ik dacht: ”jij hoort er ook bij”.